From հպարտ (hpart, “arrogant, proud”) + -ութիւն (-utʻiwn, “-ness”).
հպարտութիւն • (hpartutʻiwn)
singular | plural | ||
---|---|---|---|
nominative | հպարտութիւն (hpartutʻiwn) | հպարտութիւնք (hpartutʻiwnkʻ) | |
genitive | հպարտութեան (hpartutʻean) | հպարտութեանց (hpartutʻeancʻ) | |
dative | հպարտութեան (hpartutʻean) | հպարտութեանց (hpartutʻeancʻ) | |
accusative | հպարտութիւն (hpartutʻiwn) | հպարտութիւնս (hpartutʻiwns) | |
ablative | հպարտութենէ (hpartutʻenē) | հպարտութեանց (hpartutʻeancʻ) | |
instrumental | հպարտութեամբ (hpartutʻeamb) | հպարտութեամբք (hpartutʻeambkʻ) | |
locative | հպարտութեան (hpartutʻean) | հպարտութիւնս (hpartutʻiwns) |