Unknown. Attested in Mycenaean Greek in 𐀁𐀚𐀯𐀅𐀃𐀚 (e-ne-si-da-o-ne).[1]
ἔνοσις • (énosis) f (genitive ἔνοσεως); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ ἔνοσῐς hē énosĭs |
τὼ ἐνόσει tṑ enósei |
αἱ ἐνόσεις hai enóseis | ||||||||||
Genitive | τῆς ἐνόσεως tês enóseōs |
τοῖν ἐνοσέοιν toîn enoséoin |
τῶν ἐνόσεων tôn enóseōn | ||||||||||
Dative | τῇ ἐνόσει têi enósei |
τοῖν ἐνοσέοιν toîn enoséoin |
ταῖς ἐνόσεσῐ / ἐνόσεσῐν taîs enósesĭ(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν ἔνοσῐν tḕn énosĭn |
τὼ ἐνόσει tṑ enósei |
τᾱ̀ς ἐνόσεις tā̀s enóseis | ||||||||||
Vocative | ἔνοσῐ énosĭ |
ἐνόσει enósei |
ἐνόσεις enóseis | ||||||||||
Notes: |
|