From ῐ̔́ππος (híppos, “horse”) + κάνθαρος (kántharos, “beetle”).
ῐ̔πποκάνθᾰρος • (hippokántharos) m (genitive ῐ̔πποκανθᾰ́ρου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ῐ̔πποκάνθαρος ho hippokántharos |
τὼ ῐ̔πποκανθάρω tṑ hippokanthárō |
οἱ ῐ̔πποκάνθαροι hoi hippokántharoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ῐ̔πποκανθάρου toû hippokanthárou |
τοῖν ῐ̔πποκανθάροιν toîn hippokanthároin |
τῶν ῐ̔πποκανθάρων tôn hippokanthárōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ῐ̔πποκανθάρῳ tôi hippokanthárōi |
τοῖν ῐ̔πποκανθάροιν toîn hippokanthároin |
τοῖς ῐ̔πποκανθάροις toîs hippokanthárois | ||||||||||
| Accusative | τὸν ῐ̔πποκάνθαρον tòn hippokántharon |
τὼ ῐ̔πποκανθάρω tṑ hippokanthárō |
τοὺς ῐ̔πποκανθάρους toùs hippokanthárous | ||||||||||
| Vocative | ῐ̔πποκάνθαρε hippokánthare |
ῐ̔πποκανθάρω hippokanthárō |
ῐ̔πποκάνθαροι hippokántharoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||