ὀστοῦν • (ostoûn) n (genitive ὀστοῦ); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ ὀστοῦν tò ostoûn |
τὼ ὀστώ tṑ ostṓ |
τᾰ̀ ὀστᾶ tà ostâ | ||||||||||
Genitive | τοῦ ὀστοῦ toû ostoû |
τοῖν ὀστοῖν toîn ostoîn |
τῶν ὀστῶν tôn ostôn | ||||||||||
Dative | τῷ ὀστῷ tôi ostôi |
τοῖν ὀστοῖν toîn ostoîn |
τοῖς ὀστοῖς toîs ostoîs | ||||||||||
Accusative | τὸ ὀστοῦν tò ostoûn |
τὼ ὀστώ tṑ ostṓ |
τᾰ̀ ὀστᾶ tà ostâ | ||||||||||
Vocative | ὀστοῦν ostoûn |
ὀστώ ostṓ |
ὀστᾶ ostâ | ||||||||||
Notes: |
|