From ὅλος (hólos, “entire, whole”) + ὀστέον (ostéon, “bone”).
ὁλόστεον • (holósteon) n (genitive ὁλοστέου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ ὁλόστεον tò holósteon |
τὼ ὁλοστέω tṑ holostéō |
τᾰ̀ ὁλόστεᾰ tà holóstea | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ὁλοστέου toû holostéou |
τοῖν ὁλοστέοιν toîn holostéoin |
τῶν ὁλοστέων tôn holostéōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ὁλοστέῳ tôi holostéōi |
τοῖν ὁλοστέοιν toîn holostéoin |
τοῖς ὁλοστέοις toîs holostéois | ||||||||||
| Accusative | τὸ ὁλόστεον tò holósteon |
τὼ ὁλοστέω tṑ holostéō |
τᾰ̀ ὁλόστεᾰ tà holóstea | ||||||||||
| Vocative | ὁλόστεον holósteon |
ὁλοστέω holostéō |
ὁλόστεᾰ holóstea | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||