From ὑπερφρονέω (huperphronéō, “to be over-proud”) + -σῐς (-sis).
ὑπερφρόνησῐς • (huperphrónēsis) f (genitive ὑπερφρονήσεως); third declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ὑπερφρόνησῐς hē huperphrónēsis |
τὼ ὑπερφρονήσει tṑ huperphronḗsei |
αἱ ὑπερφρονήσεις hai huperphronḗseis | ||||||||||
| Genitive | τῆς ὑπερφρονήσεως tês huperphronḗseōs |
τοῖν ὑπερφρονησέοιν toîn huperphronēséoin |
τῶν ὑπερφρονήσεων tôn huperphronḗseōn | ||||||||||
| Dative | τῇ ὑπερφρονήσει têi huperphronḗsei |
τοῖν ὑπερφρονησέοιν toîn huperphronēséoin |
ταῖς ὑπερφρονήσεσῐ / ὑπερφρονήσεσῐν taîs huperphronḗsesi(n) | ||||||||||
| Accusative | τὴν ὑπερφρόνησῐν tḕn huperphrónēsin |
τὼ ὑπερφρονήσει tṑ huperphronḗsei |
τᾱ̀ς ὑπερφρονήσεις tā̀s huperphronḗseis | ||||||||||
| Vocative | ὑπερφρόνησῐ huperphrónēsi |
ὑπερφρονήσει huperphronḗsei |
ὑπερφρονήσεις huperphronḗseis | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||