ὑποχωρέω

Hello, you have come here looking for the meaning of the word ὑποχωρέω. In DICTIOUS you will not only get to know all the dictionary meanings for the word ὑποχωρέω, but we will also tell you about its etymology, its characteristics and you will know how to say ὑποχωρέω in singular and plural. Everything you need to know about the word ὑποχωρέω you have here. The definition of the word ὑποχωρέω will help you to be more precise and correct when speaking or writing your texts. Knowing the definition ofὑποχωρέω, as well as those of other words, enriches your vocabulary and provides you with more and better linguistic resources.

Ancient Greek

Etymology

From ὑπο- (hupo-) +‎ χωρέω (khōréō).

Pronunciation

 

Verb

ὑποχωρέω • (hupokhōréō)

  1. to go back, retire, recoil
  2. to withdraw, go aside
  3. to avoid, shun
  4. to go on in succession

Conjugation

   Present: ὑποχωρέω (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποχωρέω ὑποχωρέεις ὑποχωρέει ὑποχωρέετον ὑποχωρέετον ὑποχωρέομεν ὑποχωρέετε ὑποχωρέουσῐ(ν)
subjunctive ὑποχωρέω ὑποχωρέῃς ὑποχωρέῃ ὑποχωρέητον ὑποχωρέητον ὑποχωρέωμεν ὑποχωρέητε ὑποχωρέωσῐ(ν)
optative ὑποχωρέοιμῐ ὑποχωρέοις ὑποχωρέοι ὑποχωρέοιτον ὑποχωρεοίτην ὑποχωρέοιμεν ὑποχωρέοιτε ὑποχωρέοιεν
imperative   ὑποχώρεε ὑποχωρεέτω ὑποχωρέετον ὑποχωρεέτων   ὑποχωρέετε ὑποχωρεόντων
active
infinitive ὑποχωρέειν
participle m ὑποχωρέων
f ὑποχωρέουσᾰ
n ὑποχωρέον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ὑποχωρῶ (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποχωρῶ ὑποχωρεῖς ὑποχωρεῖ ὑποχωρεῖτον ὑποχωρεῖτον ὑποχωροῦμεν ὑποχωρεῖτε ὑποχωροῦσῐ(ν)
subjunctive ὑποχωρῶ ὑποχωρῇς ὑποχωρῇ ὑποχωρῆτον ὑποχωρῆτον ὑποχωρῶμεν ὑποχωρῆτε ὑποχωρῶσῐ(ν)
optative ὑποχωροίην,
ὑποχωροῖμῐ 		ὑποχωροίης,
ὑποχωροῖς 		ὑποχωροίη,
ὑποχωροῖ 		ὑποχωροῖτον,
ὑποχωροίητον 		ὑποχωροίτην,
ὑποχωροιήτην 		ὑποχωροῖμεν,
ὑποχωροίημεν 		ὑποχωροῖτε,
ὑποχωροίητε 		ὑποχωροῖεν,
ὑποχωροίησᾰν
imperative   ὑποχώρει ὑποχωρείτω ὑποχωρεῖτον ὑποχωρείτων   ὑποχωρεῖτε ὑποχωρούντων
active
infinitive ὑποχωρεῖν
participle m ὑποχωρῶν
f ὑποχωροῦσᾰ
n ὑποχωροῦν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὑπεχώρεον (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπεχώρεον ὑπεχώρεες ὑπεχώρεε(ν) ὑπεχωρέετον ὑπεχωρεέτην ὑπεχωρέομεν ὑπεχωρέετε ὑπεχώρεον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὑπεχώρουν (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπεχώρουν ὑπεχώρεις ὑπεχώρει ὑπεχωρεῖτον ὑπεχωρείτην ὑπεχωροῦμεν ὑπεχωρεῖτε ὑπεχώρουν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ὑποχωρήσω, ὑποχωρήσομαι, ὑποχωρηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποχωρήσω ὑποχωρήσεις ὑποχωρήσει ὑποχωρήσετον ὑποχωρήσετον ὑποχωρήσομεν ὑποχωρήσετε ὑποχωρήσουσῐ(ν)
optative ὑποχωρήσοιμῐ ὑποχωρήσοις ὑποχωρήσοι ὑποχωρήσοιτον ὑποχωρησοίτην ὑποχωρήσοιμεν ὑποχωρήσοιτε ὑποχωρήσοιεν
middle indicative ὑποχωρήσομαι ὑποχωρήσῃ,
ὑποχωρήσει 		ὑποχωρήσεται ὑποχωρήσεσθον ὑποχωρήσεσθον ὑποχωρησόμεθᾰ ὑποχωρήσεσθε ὑποχωρήσονται
optative ὑποχωρησοίμην ὑποχωρήσοιο ὑποχωρήσοιτο ὑποχωρήσοισθον ὑποχωρησοίσθην ὑποχωρησοίμεθᾰ ὑποχωρήσοισθε ὑποχωρήσοιντο
passive indicative ὑποχωρηθήσομαι ὑποχωρηθήσῃ ὑποχωρηθήσεται ὑποχωρηθήσεσθον ὑποχωρηθήσεσθον ὑποχωρηθησόμεθᾰ ὑποχωρηθήσεσθε ὑποχωρηθήσονται
optative ὑποχωρηθησοίμην ὑποχωρηθήσοιο ὑποχωρηθήσοιτο ὑποχωρηθήσοισθον ὑποχωρηθησοίσθην ὑποχωρηθησοίμεθᾰ ὑποχωρηθήσοισθε ὑποχωρηθήσοιντο
active middle passive
infinitive ὑποχωρήσειν ὑποχωρήσεσθαι ὑποχωρηθήσεσθαι
participle m ὑποχωρήσων ὑποχωρησόμενος ὑποχωρηθησόμενος
f ὑποχωρήσουσᾰ ὑποχωρησομένη ὑποχωρηθησομένη
n ὑποχωρῆσον ὑποχωρησόμενον ὑποχωρηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ὑπεχώρησᾰ, ὑπεχωρήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑπεχώρησᾰ ὑπεχώρησᾰς ὑπεχώρησε(ν) ὑπεχωρήσᾰτον ὑπεχωρησᾰ́την ὑπεχωρήσᾰμεν ὑπεχωρήσᾰτε ὑπεχώρησᾰν
subjunctive ὑποχωρήσω ὑποχωρήσῃς ὑποχωρήσῃ ὑποχωρήσητον ὑποχωρήσητον ὑποχωρήσωμεν ὑποχωρήσητε ὑποχωρήσωσῐ(ν)
optative ὑποχωρήσαιμῐ ὑποχωρήσειᾰς,
ὑποχωρήσαις 		ὑποχωρήσειε(ν),
ὑποχωρήσαι 		ὑποχωρήσαιτον ὑποχωρησαίτην ὑποχωρήσαιμεν ὑποχωρήσαιτε ὑποχωρήσειᾰν,
ὑποχωρήσαιεν
imperative   ὑποχώρησον ὑποχωρησᾰ́τω ὑποχωρήσᾰτον ὑποχωρησᾰ́των   ὑποχωρήσᾰτε ὑποχωρησᾰ́ντων
passive indicative ὑπεχωρήθην ὑπεχωρήθης ὑπεχωρήθη ὑπεχωρήθητον ὑπεχωρηθήτην ὑπεχωρήθημεν ὑπεχωρήθητε ὑπεχωρήθησᾰν
subjunctive ὑποχωρηθῶ ὑποχωρηθῇς ὑποχωρηθῇ ὑποχωρηθῆτον ὑποχωρηθῆτον ὑποχωρηθῶμεν ὑποχωρηθῆτε ὑποχωρηθῶσῐ(ν)
optative ὑποχωρηθείην ὑποχωρηθείης ὑποχωρηθείη ὑποχωρηθεῖτον,
ὑποχωρηθείητον 		ὑποχωρηθείτην,
ὑποχωρηθειήτην 		ὑποχωρηθεῖμεν,
ὑποχωρηθείημεν 		ὑποχωρηθεῖτε,
ὑποχωρηθείητε 		ὑποχωρηθεῖεν,
ὑποχωρηθείησᾰν
imperative   ὑποχωρήθητῐ ὑποχωρηθήτω ὑποχωρήθητον ὑποχωρηθήτων   ὑποχωρήθητε ὑποχωρηθέντων
active passive
infinitive ὑποχωρῆσαι ὑποχωρηθῆναι
participle m ὑποχωρήσᾱς ὑποχωρηθείς
f ὑποχωρήσᾱσᾰ ὑποχωρηθεῖσᾰ
n ὑποχωρῆσᾰν ὑποχωρηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ὑποκεχώρηκᾰ, ὑποκεχώρημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὑποκεχώρηκᾰ ὑποκεχώρηκᾰς ὑποκεχώρηκε(ν) ὑποκεχωρήκᾰτον ὑποκεχωρήκᾰτον ὑποκεχωρήκᾰμεν ὑποκεχωρήκᾰτε ὑποκεχωρήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ὑποκεχωρήκω ὑποκεχωρήκῃς ὑποκεχωρήκῃ ὑποκεχωρήκητον ὑποκεχωρήκητον ὑποκεχωρήκωμεν ὑποκεχωρήκητε ὑποκεχωρήκωσῐ(ν)
optative ὑποκεχωρήκοιμῐ,
ὑποκεχωρηκοίην 		ὑποκεχωρήκοις,
ὑποκεχωρηκοίης 		ὑποκεχωρήκοι,
ὑποκεχωρηκοίη 		ὑποκεχωρήκοιτον ὑποκεχωρηκοίτην ὑποκεχωρήκοιμεν ὑποκεχωρήκοιτε ὑποκεχωρήκοιεν
imperative   ὑποκεχώρηκε ὑποκεχωρηκέτω ὑποκεχωρήκετον ὑποκεχωρηκέτων   ὑποκεχωρήκετε ὑποκεχωρηκόντων
middle/
passive 		indicative ὑποκεχώρημαι ὑποκεχώρησαι ὑποκεχώρηται ὑποκεχώρησθον ὑποκεχώρησθον ὑποκεχωρήμεθᾰ ὑποκεχώρησθε ὑποκεχώρηνται
subjunctive ὑποκεχωρημένος ὦ ὑποκεχωρημένος ᾖς ὑποκεχωρημένος ᾖ ὑποκεχωρημένω ἦτον ὑποκεχωρημένω ἦτον ὑποκεχωρημένοι ὦμεν ὑποκεχωρημένοι ἦτε ὑποκεχωρημένοι ὦσῐ(ν)
optative ὑποκεχωρημένος εἴην ὑποκεχωρημένος εἴης ὑποκεχωρημένος εἴη ὑποκεχωρημένω εἴητον/εἶτον ὑποκεχωρημένω εἰήτην/εἴτην ὑποκεχωρημένοι εἴημεν/εἶμεν ὑποκεχωρημένοι εἴητε/εἶτε ὑποκεχωρημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ὑποκεχώρησο ὑποκεχωρήσθω ὑποκεχώρησθον ὑποκεχωρήσθων   ὑποκεχώρησθε ὑποκεχωρήσθων
active middle/passive
infinitive ὑποκεχωρηκέναι ὑποκεχωρῆσθαι
participle m ὑποκεχωρηκώς ὑποκεχωρημένος
f ὑποκεχωρηκυῖᾰ ὑποκεχωρημένη
n ὑποκεχωρηκός ὑποκεχωρημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

  • Greek: υποχωρώ (ypochoró)

Further reading
Wikious
Boobota
Sagapedia