Neuter form of ὑπόγλωσσος (hupóglōssos, “under the tongue”).
ὑπόγλωσσον • (hupóglōsson) n (genitive ὑπογλώσσου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ ὑπόγλωσσον tò hupóglōsson |
τὼ ὑπογλώσσω tṑ hupoglṓssō |
τᾰ̀ ὑπόγλωσσᾰ tằ hupóglōssă | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ὑπογλώσσου toû hupoglṓssou |
τοῖν ὑπογλώσσοιν toîn hupoglṓssoin |
τῶν ὑπογλώσσων tôn hupoglṓssōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ὑπογλώσσῳ tôi hupoglṓssōi |
τοῖν ὑπογλώσσοιν toîn hupoglṓssoin |
τοῖς ὑπογλώσσοις toîs hupoglṓssois | ||||||||||
| Accusative | τὸ ὑπόγλωσσον tò hupóglōsson |
τὼ ὑπογλώσσω tṑ hupoglṓssō |
τᾰ̀ ὑπόγλωσσᾰ tằ hupóglōssă | ||||||||||
| Vocative | ὑπόγλωσσον hupóglōsson |
ὑπογλώσσω hupoglṓssō |
ὑπόγλωσσᾰ hupóglōssă | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||