ὑφαιρέω

Ancient Greek

Etymology

From ὑπο- (hupo-) +‎ αἱρέω (hairéō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pʰai̯.ré.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.pʰɛˈre.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /y.ɸɛˈre.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.feˈre.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.feˈre.o/

Verb

ὑφαιρέω • (huphairéō)

to seize underneath or inwardly
to draw or take away from under
to take away underhand, filch away, purloin
(middle voice) to rob (somebody of something)

Inflection

Present: ὑφαιρέω, ὑφαιρέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφαιρέω	ὑφαιρέεις	ὑφαιρέει	ὑφαιρέετον	ὑφαιρέετον	ὑφαιρέομεν	ὑφαιρέετε	ὑφαιρέουσῐ(ν)
	subjunctive	ὑφαιρέω	ὑφαιρέῃς	ὑφαιρέῃ	ὑφαιρέητον	ὑφαιρέητον	ὑφαιρέωμεν	ὑφαιρέητε	ὑφαιρέωσῐ(ν)
	optative	ὑφαιρέοιμῐ	ὑφαιρέοις	ὑφαιρέοι	ὑφαιρέοιτον	ὑφαιρεοίτην	ὑφαιρέοιμεν	ὑφαιρέοιτε	ὑφαιρέοιεν
	imperative		ὑφαίρεε	ὑφαιρεέτω	ὑφαιρέετον	ὑφαιρεέτων		ὑφαιρέετε	ὑφαιρεόντων
middle/ passive	indicative	ὑφαιρέομαι	ὑφαιρέῃ, ὑφαιρέει	ὑφαιρέεται	ὑφαιρέεσθον	ὑφαιρέεσθον	ὑφαιρεόμεθᾰ	ὑφαιρέεσθε	ὑφαιρέονται
	subjunctive	ὑφαιρέωμαι	ὑφαιρέῃ	ὑφαιρέηται	ὑφαιρέησθον	ὑφαιρέησθον	ὑφαιρεώμεθᾰ	ὑφαιρέησθε	ὑφαιρέωνται
	optative	ὑφαιρεοίμην	ὑφαιρέοιο	ὑφαιρέοιτο	ὑφαιρέοισθον	ὑφαιρεοίσθην	ὑφαιρεοίμεθᾰ	ὑφαιρέοισθε	ὑφαιρέοιντο
	imperative		ὑφαιρέου	ὑφαιρεέσθω	ὑφαιρέεσθον	ὑφαιρεέσθων		ὑφαιρέεσθε	ὑφαιρεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑφαιρέειν				ὑφαιρέεσθαι
participle	m	ὑφαιρέων				ὑφαιρεόμενος
	f	ὑφαιρέουσᾰ				ὑφαιρεομένη
	n	ὑφαιρέον				ὑφαιρεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ὑφαιρῶ, ὑφαιροῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφαιρῶ	ὑφαιρεῖς	ὑφαιρεῖ	ὑφαιρεῖτον	ὑφαιρεῖτον	ὑφαιροῦμεν	ὑφαιρεῖτε	ὑφαιροῦσῐ(ν)
	subjunctive	ὑφαιρῶ	ὑφαιρῇς	ὑφαιρῇ	ὑφαιρῆτον	ὑφαιρῆτον	ὑφαιρῶμεν	ὑφαιρῆτε	ὑφαιρῶσῐ(ν)
	optative	ὑφαιροίην, ὑφαιροῖμῐ	ὑφαιροίης, ὑφαιροῖς	ὑφαιροίη, ὑφαιροῖ	ὑφαιροῖτον, ὑφαιροίητον	ὑφαιροίτην, ὑφαιροιήτην	ὑφαιροῖμεν, ὑφαιροίημεν	ὑφαιροῖτε, ὑφαιροίητε	ὑφαιροῖεν, ὑφαιροίησᾰν
	imperative		ὑφαίρει	ὑφαιρείτω	ὑφαιρεῖτον	ὑφαιρείτων		ὑφαιρεῖτε	ὑφαιρούντων
middle/ passive	indicative	ὑφαιροῦμαι	ὑφαιρεῖ, ὑφαιρῇ	ὑφαιρεῖται	ὑφαιρεῖσθον	ὑφαιρεῖσθον	ὑφαιρούμεθᾰ	ὑφαιρεῖσθε	ὑφαιροῦνται
	subjunctive	ὑφαιρῶμαι	ὑφαιρῇ	ὑφαιρῆται	ὑφαιρῆσθον	ὑφαιρῆσθον	ὑφαιρώμεθᾰ	ὑφαιρῆσθε	ὑφαιρῶνται
	optative	ὑφαιροίμην	ὑφαιροῖο	ὑφαιροῖτο	ὑφαιροῖσθον	ὑφαιροίσθην	ὑφαιροίμεθᾰ	ὑφαιροῖσθε	ὑφαιροῖντο
	imperative		ὑφαιροῦ	ὑφαιρείσθω	ὑφαιρεῖσθον	ὑφαιρείσθων		ὑφαιρεῖσθε	ὑφαιρείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑφαιρεῖν				ὑφαιρεῖσθαι
participle	m	ὑφαιρῶν				ὑφαιρούμενος
	f	ὑφαιροῦσᾰ				ὑφαιρουμένη
	n	ὑφαιροῦν				ὑφαιρούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὑφῄρεον, ὑφῃρεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφῄρεον	ὑφῄρεες	ὑφῄρεε(ν)	ὑφῃρέετον	ὑφῃρεέτην	ὑφῃρέομεν	ὑφῃρέετε	ὑφῄρεον
middle/ passive	indicative	ὑφῃρεόμην	ὑφῃρέου	ὑφῃρέετο	ὑφῃρέεσθον	ὑφῃρεέσθην	ὑφῃρεόμεθᾰ	ὑφῃρέεσθε	ὑφῃρέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὑφῄρουν, ὑφῃρούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφῄρουν	ὑφῄρεις	ὑφῄρει	ὑφῃρεῖτον	ὑφῃρείτην	ὑφῃροῦμεν	ὑφῃρεῖτε	ὑφῄρουν
middle/ passive	indicative	ὑφῃρούμην	ὑφῃροῦ	ὑφῃρεῖτο	ὑφῃρεῖσθον	ὑφῃρείσθην	ὑφῃρούμεθᾰ	ὑφῃρεῖσθε	ὑφῃροῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ὑφαιρήσω, ὑφαιρήσομαι, ὑφαιρεθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφαιρήσω	ὑφαιρήσεις	ὑφαιρήσει	ὑφαιρήσετον	ὑφαιρήσετον	ὑφαιρήσομεν	ὑφαιρήσετε	ὑφαιρήσουσῐ(ν)
active	optative	ὑφαιρήσοιμῐ	ὑφαιρήσοις	ὑφαιρήσοι	ὑφαιρήσοιτον	ὑφαιρησοίτην	ὑφαιρήσοιμεν	ὑφαιρήσοιτε	ὑφαιρήσοιεν
middle	indicative	ὑφαιρήσομαι	ὑφαιρήσῃ, ὑφαιρήσει	ὑφαιρήσεται	ὑφαιρήσεσθον	ὑφαιρήσεσθον	ὑφαιρησόμεθᾰ	ὑφαιρήσεσθε	ὑφαιρήσονται
middle	optative	ὑφαιρησοίμην	ὑφαιρήσοιο	ὑφαιρήσοιτο	ὑφαιρήσοισθον	ὑφαιρησοίσθην	ὑφαιρησοίμεθᾰ	ὑφαιρήσοισθε	ὑφαιρήσοιντο
passive	indicative	ὑφαιρεθήσομαι	ὑφαιρεθήσῃ	ὑφαιρεθήσεται	ὑφαιρεθήσεσθον	ὑφαιρεθήσεσθον	ὑφαιρεθησόμεθᾰ	ὑφαιρεθήσεσθε	ὑφαιρεθήσονται
passive	optative	ὑφαιρεθησοίμην	ὑφαιρεθήσοιο	ὑφαιρεθήσοιτο	ὑφαιρεθήσοισθον	ὑφαιρεθησοίσθην	ὑφαιρεθησοίμεθᾰ	ὑφαιρεθήσοισθε	ὑφαιρεθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ὑφαιρήσειν			ὑφαιρήσεσθαι		ὑφαιρεθήσεσθαι
participle	m	ὑφαιρήσων			ὑφαιρησόμενος		ὑφαιρεθησόμενος
	f	ὑφαιρήσουσᾰ			ὑφαιρησομένη		ὑφαιρεθησομένη
	n	ὑφαιρῆσον			ὑφαιρησόμενον		ὑφαιρεθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὕφειλον, ὑφειλόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὕφειλον	ὕφειλες	ὕφειλε(ν)	ὑφείλετον	ὑφειλέτην	ὑφείλομεν	ὑφείλετε	ὕφειλον
	subjunctive	ὑφέλω	ὑφέλῃς	ὑφέλῃ	ὑφέλητον	ὑφέλητον	ὑφέλωμεν	ὑφέλητε	ὑφέλωσῐ(ν)
	optative	ὑφέλοιμῐ	ὑφέλοις	ὑφέλοι	ὑφέλοιτον	ὑφελοίτην	ὑφέλοιμεν	ὑφέλοιτε	ὑφέλοιεν
	imperative		ὕφελε	ὑφελέτω	ὑφέλετον	ὑφελέτων		ὑφέλετε	ὑφελόντων
middle	indicative	ὑφειλόμην	ὑφείλου	ὑφείλετο	ὑφείλεσθον	ὑφειλέσθην	ὑφειλόμεθᾰ	ὑφείλεσθε	ὑφείλοντο
	subjunctive	ὑφέλωμαι	ὑφέλῃ	ὑφέληται	ὑφέλησθον	ὑφέλησθον	ὑφελώμεθᾰ	ὑφέλησθε	ὑφέλωνται
	optative	ὑφελοίμην	ὑφέλοιο	ὑφέλοιτο	ὑφέλοισθον	ὑφελοίσθην	ὑφελοίμεθᾰ	ὑφέλοισθε	ὑφέλοιντο
	imperative		ὑφελοῦ	ὑφελέσθω	ὑφέλεσθον	ὑφελέσθων		ὑφέλεσθε	ὑφελέσθων
		active			middle
infinitive		ὑφελεῖν			ὑφελέσθαι
participle	m	ὑφελών			ὑφελόμενος
	f	ὑφελοῦσᾰ			ὑφελομένη
	n	ὑφελόν			ὑφελόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ὑφῄρηκᾰ, ὑφῄρημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφῄρηκᾰ	ὑφῄρηκᾰς	ὑφῄρηκε(ν)	ὑφῃρήκᾰτον	ὑφῃρήκᾰτον	ὑφῃρήκᾰμεν	ὑφῃρήκᾰτε	ὑφῃρήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑφῃρήκω	ὑφῃρήκῃς	ὑφῃρήκῃ	ὑφῃρήκητον	ὑφῃρήκητον	ὑφῃρήκωμεν	ὑφῃρήκητε	ὑφῃρήκωσῐ(ν)
	optative	ὑφῃρήκοιμῐ, ὑφῃρηκοίην	ὑφῃρήκοις, ὑφῃρηκοίης	ὑφῃρήκοι, ὑφῃρηκοίη	ὑφῃρήκοιτον	ὑφῃρηκοίτην	ὑφῃρήκοιμεν	ὑφῃρήκοιτε	ὑφῃρήκοιεν
	imperative		ὑφῄρηκε	ὑφῃρηκέτω	ὑφῃρήκετον	ὑφῃρηκέτων		ὑφῃρήκετε	ὑφῃρηκόντων
middle/ passive	indicative	ὑφῄρημαι	ὑφῄρησαι	ὑφῄρηται	ὑφῄρησθον	ὑφῄρησθον	ὑφῃρήμεθᾰ	ὑφῄρησθε	ὑφῄρηνται
	subjunctive	ὑφῃρημένος ὦ	ὑφῃρημένος ᾖς	ὑφῃρημένος ᾖ	ὑφῃρημένω ἦτον	ὑφῃρημένω ἦτον	ὑφῃρημένοι ὦμεν	ὑφῃρημένοι ἦτε	ὑφῃρημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑφῃρημένος εἴην	ὑφῃρημένος εἴης	ὑφῃρημένος εἴη	ὑφῃρημένω εἴητον/εἶτον	ὑφῃρημένω εἰήτην/εἴτην	ὑφῃρημένοι εἴημεν/εἶμεν	ὑφῃρημένοι εἴητε/εἶτε	ὑφῃρημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὑφῄρησο	ὑφῃρήσθω	ὑφῄρησθον	ὑφῃρήσθων		ὑφῄρησθε	ὑφῃρήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑφῃρηκέναι				ὑφῃρῆσθαι
participle	m	ὑφῃρηκώς				ὑφῃρημένος
	f	ὑφῃρηκυῖᾰ				ὑφῃρημένη
	n	ὑφῃρηκός				ὑφῃρημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ὑφῃρήκειν, ὑφῃρήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφῃρήκειν, ὑφῃρήκη	ὑφῃρήκεις, ὑφῃρήκης	ὑφῃρήκει(ν)	ὑφῃρήκετον	ὑφῃρηκέτην	ὑφῃρήκεμεν	ὑφῃρήκετε	ὑφῃρήκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ὑφῃρήμην	ὑφῄρησο	ὑφῄρητο	ὑφῄρησθον	ὑφῃρήσθην	ὑφῃρήμεθᾰ	ὑφῄρησθε	ὑφῄρηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

ὑφαιρέω

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Verb

Inflection

Further reading

Wikious

Boobota

Sagapedia