From endur- (“re-”) + vekja (“to awaken, to arouse”).
endurvekja (weak verb, third-person singular past indicative endurvakti, supine endurvakið)
| infinitive (nafnháttur) |
að endurvekja | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
endurvakið | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
endurvekjandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég endurvek | við endurvekjum | present (nútíð) |
ég endurveki | við endurvekjum |
| þú endurvekur | þið endurvekið | þú endurvekir | þið endurvekið | ||
| hann, hún, það endurvekur | þeir, þær, þau endurvekja | hann, hún, það endurveki | þeir, þær, þau endurveki | ||
| past (þátíð) |
ég endurvakti | við endurvöktum | past (þátíð) |
ég endurvekti | við endurvektum |
| þú endurvaktir | þið endurvöktuð | þú endurvektir | þið endurvektuð | ||
| hann, hún, það endurvakti | þeir, þær, þau endurvöktu | hann, hún, það endurvekti | þeir, þær, þau endurvektu | ||
| imperative (boðháttur) |
endurvek (þú) | endurvekið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| endurvektu | endurvekiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||