From Proto-Germanic *idōną (“to move about restlessly”), from Proto-Indo-European *h₁i-t-eh₂-ie-, probably from *h₁éyti (“to go”).
iða f (genitive singular iðu, nominative plural iður)
iða (weak verb, third-person singular past indicative iðaði, supine iðað)
| infinitive (nafnháttur) |
að iða | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
iðað | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
iðandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég iða | við iðum | present (nútíð) |
ég iði | við iðum |
| þú iðar | þið iðið | þú iðir | þið iðið | ||
| hann, hún, það iðar | þeir, þær, þau iða | hann, hún, það iði | þeir, þær, þau iði | ||
| past (þátíð) |
ég iðaði | við iðuðum | past (þátíð) |
ég iðaði | við iðuðum |
| þú iðaðir | þið iðuðuð | þú iðaðir | þið iðuðuð | ||
| hann, hún, það iðaði | þeir, þær, þau iðuðu | hann, hún, það iðaði | þeir, þær, þau iðuðu | ||
| imperative (boðháttur) |
iða (þú) | iðið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| iðaðu | iðiði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||