From German Quint, from Latin quintus (“fifth”), from quīnque (“five”).[1]
kvint (plural kvintek)
Inflection (stem in -e-, front unrounded harmony) | ||
---|---|---|
singular | plural | |
nominative | kvint | kvintek |
accusative | kvintet | kvinteket |
dative | kvintnek | kvinteknek |
instrumental | kvinttel | kvintekkel |
causal-final | kvintért | kvintekért |
translative | kvintté | kvintekké |
terminative | kvintig | kvintekig |
essive-formal | kvintként | kvintekként |
essive-modal | — | — |
inessive | kvintben | kvintekben |
superessive | kvinten | kvinteken |
adessive | kvintnél | kvinteknél |
illative | kvintbe | kvintekbe |
sublative | kvintre | kvintekre |
allative | kvinthez | kvintekhez |
elative | kvintből | kvintekből |
delative | kvintről | kvintekről |
ablative | kvinttől | kvintektől |
non-attributive possessive - singular |
kvinté | kvinteké |
non-attributive possessive - plural |
kvintéi | kvintekéi |
Possessive forms of kvint | ||
---|---|---|
possessor | single possession | multiple possessions |
1st person sing. | kvintem | kvintjeim |
2nd person sing. | kvinted | kvintjeid |
3rd person sing. | kvintje | kvintjei |
1st person plural | kvintünk | kvintjeink |
2nd person plural | kvintetek | kvintjeitek |
3rd person plural | kvintjük | kvintjeik |
kvint m (definite singular kvinten, indefinite plural kvinter, definite plural kvintene)
kvint m (definite singular kvinten, indefinite plural kvintar, definite plural kvintane)