participium n
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | participium | participia |
genitive | participia | participií |
dative | participiu | participiím |
accusative | participium | participia |
vocative | participium | participia |
locative | participiu | participiích |
instrumental | participiem | participii |
participium n (singular definite participiet, plural indefinite participier)
neuter gender |
singular | plural | ||
---|---|---|---|---|
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | participium | participiet | participier | participierne |
genitive | participiums | participiets | participiers | participiernes |
Borrowed from Latin participium.
participium n (plural participia)
From participō (“to take part”) + -ium, from pars (“part”) + capiō (“take, seize”). See also particeps. The grammar sense is a semantic loan from Ancient Greek μετοχή (metokhḗ).
participium n (genitive participiī or participī); second declension
Second-declension noun (neuter).
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | participium | participia |
genitive | participiī participī1 |
participiōrum |
dative | participiō | participiīs |
accusative | participium | participia |
ablative | participiō | participiīs |
vocative | participium | participia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).