pomawianie

From pomawiać +‎ -anie. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pɔmaːvjaɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /pɔmɒvjaɲe/

pomawianie n

1. verbal noun of pomawiać (“accusing”)
   • Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa‎, page 789:

     Navroczyvschy szye yescze k tym slovom, ktore szye dzyaly przy tey zalobye albo na pomavyanyv Iesucrista

     [Nawrociwszy sie jeszcze k tym słowom, ktore sie działy przy tej żałobie albo na pomawianiu Jesukrysta]

2. teasing
   • 1915 [Fifteenth century], Jan Łoś, editor, Przegląd językowych zabytków staropolskich do r. 1543‎, page 516:

     Insultacio przegarzanye vel pomavyanye

     [Insultacio przegarzanie vel pomawianie]

• Polish: pomawianie

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “pomawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish pomawianie. By surface analysis, pomawiać +‎ -anie.

• Rhymes: -aɲɛ
• Syllabification: po‧ma‧wia‧nie

pomawianie n

1. verbal noun of pomawiać

• pomawianie in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “pomawianie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku