From Middle Low German rü̂ter. The word-final r has adapted to l due to the word-initial r. First attested in 1524.
rüütel (genitive rüütli, partitive rüütlit)
Declension of rüütel (ÕS type 2/õpik, no gradation) | |||
---|---|---|---|
singular | plural | ||
nominative | rüütel | rüütlid | |
accusative | nom. | ||
gen. | rüütli | ||
genitive | rüütlite | ||
partitive | rüütlit | rüütleid | |
illative | rüütlisse | rüütlitesse rüütleisse | |
inessive | rüütlis | rüütlites rüütleis | |
elative | rüütlist | rüütlitest rüütleist | |
allative | rüütlile | rüütlitele rüütleile | |
adessive | rüütlil | rüütlitel rüütleil | |
ablative | rüütlilt | rüütlitelt rüütleilt | |
translative | rüütliks | rüütliteks rüütleiks | |
terminative | rüütlini | rüütliteni | |
essive | rüütlina | rüütlitena | |
abessive | rüütlita | rüütliteta | |
comitative | rüütliga | rüütlitega |