From δᾰ́νος (dános, “gift, present”) + -ιον (-ion, diminutive suffix).
δᾰ́νειον • (dáneion) n (genitive δᾰνείου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ δᾰ́νειον tò dáneion |
τὼ δᾰνείω tṑ daneíō |
τᾰ̀ δᾰ́νειᾰ tà dáneia | ||||||||||
| Genitive | τοῦ δᾰνείου toû daneíou |
τοῖν δᾰνείοιν toîn daneíoin |
τῶν δᾰνείων tôn daneíōn | ||||||||||
| Dative | τῷ δᾰνείῳ tôi daneíōi |
τοῖν δᾰνείοιν toîn daneíoin |
τοῖς δᾰνείοις toîs daneíois | ||||||||||
| Accusative | τὸ δᾰ́νειον tò dáneion |
τὼ δᾰνείω tṑ daneíō |
τᾰ̀ δᾰ́νειᾰ tà dáneia | ||||||||||
| Vocative | δᾰ́νειον dáneion |
δᾰνείω daneíō |
δᾰ́νειᾰ dáneia | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||