From διατίθημι (diatíthēmi, “to arrange”).
δῐάθεσῐς • (diáthesis) f (genitive δῐᾰθέσεως); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ δῐᾰ́θεσῐς hē diáthesis |
τὼ δῐᾰθέσει tṑ diathései |
αἱ δῐᾰθέσεις hai diathéseis | ||||||||||
Genitive | τῆς δῐᾰθέσεως tês diathéseōs |
τοῖν δῐᾰθεσέοιν toîn diatheséoin |
τῶν δῐᾰθέσεων tôn diathéseōn | ||||||||||
Dative | τῇ δῐᾰθέσει têi diathései |
τοῖν δῐᾰθεσέοιν toîn diatheséoin |
ταῖς δῐᾰθέσεσῐ / δῐᾰθέσεσῐν taîs diathésesi(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν δῐᾰ́θεσῐν tḕn diáthesin |
τὼ δῐᾰθέσει tṑ diathései |
τᾱ̀ς δῐᾰθέσεις tā̀s diathéseis | ||||||||||
Vocative | δῐᾰ́θεσῐ diáthesi |
δῐᾰθέσει diathései |
δῐᾰθέσεις diathéseis | ||||||||||
Notes: |
|