Learned borrowing from Ancient Greek ἐξαίρετος (exaíretos),[1] from εξ- (ex-) + αἱρῶ (hairô) + -τος (-tos).
εξαίρετος • (exaíretos) m (feminine εξαίρετη, neuter εξαίρετο)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | εξαίρετος (exaíretos) | εξαίρετη (exaíreti) | εξαίρετο (exaíreto) | εξαίρετοι (exaíretoi) | εξαίρετες (exaíretes) | εξαίρετα (exaíreta) | |
genitive | εξαίρετου (exaíretou) | εξαίρετης (exaíretis) | εξαίρετου (exaíretou) | εξαίρετων (exaíreton) | εξαίρετων (exaíreton) | εξαίρετων (exaíreton) | |
accusative | εξαίρετο (exaíreto) | εξαίρετη (exaíreti) | εξαίρετο (exaíreto) | εξαίρετους (exaíretous) | εξαίρετες (exaíretes) | εξαίρετα (exaíreta) | |
vocative | εξαίρετε (exaírete) | εξαίρετη (exaíreti) | εξαίρετο (exaíreto) | εξαίρετοι (exaíretoi) | εξαίρετες (exaíretes) | εξαίρετα (exaíreta) |