μονομάχος

• μονομάχης (monomákhēs)

From μόνος (mónos, “alone”) +‎ μᾰ́χη (mắkhē, “combat”) +‎ -ος (-os), literally “lone warrior”, from μάχομαι (mákhomai, “to fight, battle, contend”).

μονομᾰ́χος • (monomắkhos) m or f (neuter μονομᾰ́χον); second declension

1. fighting in single combat; dueling by hand-to-hand combat

μονομᾰ́χος • (monomắkhos) m (genitive μονομᾰ́χου); second declension

1. close combat contender, warrior, fighter, dueler
2. (Koine, Ancient Rome) a gladiator

• “μονομάχος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μονομάχος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μονομάχος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Learned borrowing from Koine Greek μονομάχος (monomákhos), equivalent to μόνος (mónos, “alone”) +‎ μάχη (máchi, “combat”) +‎ -ος (-os), literally “lone warrior”.

• IPA^(key): /mo.noˈma.xos/
• Hyphenation: μο‧νο‧μά‧χος

μονομάχος • (monomáchos) m (plural μονομάχοι)

1. contestant, dueller, duellist
2. (historical, Ancient Rome) a gladiator

• μονομαχία f (monomachía, “duel, joust, contest”)
• ψάρι μονομάχος (psári monomáchos, “fighting fish”)

• μονομάχος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής , Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language
• μονομάχος on the Greek Wikipedia.Wikipedia ^el