From σαρκάζω (sarkázō, “to tear or lacerate”) + -μός (-mós).
σᾰρκᾰσμός • (sarkasmós) m (genitive σᾰρκᾰσμοῦ); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ σᾰρκᾰσμός ho sarkasmós |
τὼ σᾰρκᾰσμώ tṑ sarkasmṓ |
οἱ σᾰρκᾰσμοί hoi sarkasmoí | ||||||||||
| Genitive | τοῦ σᾰρκᾰσμοῦ toû sarkasmoû |
τοῖν σᾰρκᾰσμοῖν toîn sarkasmoîn |
τῶν σᾰρκᾰσμῶν tôn sarkasmôn | ||||||||||
| Dative | τῷ σᾰρκᾰσμῷ tôi sarkasmôi |
τοῖν σᾰρκᾰσμοῖν toîn sarkasmoîn |
τοῖς σᾰρκᾰσμοῖς toîs sarkasmoîs | ||||||||||
| Accusative | τὸν σᾰρκᾰσμόν tòn sarkasmón |
τὼ σᾰρκᾰσμώ tṑ sarkasmṓ |
τοὺς σᾰρκᾰσμούς toùs sarkasmoús | ||||||||||
| Vocative | σᾰρκᾰσμέ sarkasmé |
σᾰρκᾰσμώ sarkasmṓ |
σᾰρκᾰσμοί sarkasmoí | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
From Ancient Greek σαρκασμός (sarkasmós).
σαρκασμός • (sarkasmós) m (plural σαρκασμοί)