From συντείνω (sunteínō, “to stretch”) + -σις (-sis).
σῠ́ντᾰσῐς • (sŭ́ntăsĭs) f (genitive σῠντᾰ́σεως); third declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ σῠ́ντᾰσῐς hē sŭ́ntăsĭs |
τὼ σῠντᾰ́σει tṑ sŭntắsei |
αἱ σῠντᾰ́σεις hai sŭntắseis | ||||||||||
| Genitive | τῆς σῠντᾰ́σεως tês sŭntắseōs |
τοῖν σῠντᾰσέοιν toîn sŭntăséoin |
τῶν σῠντᾰ́σεων tôn sŭntắseōn | ||||||||||
| Dative | τῇ σῠντᾰ́σει têi sŭntắsei |
τοῖν σῠντᾰσέοιν toîn sŭntăséoin |
ταῖς σῠντᾰ́σεσῐ / σῠντᾰ́σεσῐν taîs sŭntắsesĭ(n) | ||||||||||
| Accusative | τὴν σῠ́ντᾰσῐν tḕn sŭ́ntăsĭn |
τὼ σῠντᾰ́σει tṑ sŭntắsei |
τᾱ̀ς σῠντᾰ́σεις tā̀s sŭntắseis | ||||||||||
| Vocative | σῠ́ντᾰσῐ sŭ́ntăsĭ |
σῠντᾰ́σει sŭntắsei |
σῠντᾰ́σεις sŭntắseis | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||