Unknown. Isebaert suggests the term is borrowed from Scythian, ultimately from Proto-Indo-European *ḱerh₂- (“horn”),[1][2] however the expected outcome in contemporary Proto-Sarmatian would likely be *sarand(ar), not **θaran-tara-, as he reconstructs. Alternatively borrowed from Proto-Finno-Ugric *šardo, *šardō, *šordō.[3] There doesn't appear to be any link to Ancient Greek ταῦρος (taûros).
τάρανδος • (tárandos) m (genitive τᾰράνδου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ τάρανδος ho tárandos |
τὼ ταράνδω tṑ tarándō |
οἱ τάρανδοι hoi tárandoi | ||||||||||
Genitive | τοῦ ταράνδου toû tarándou |
τοῖν ταράνδοιν toîn tarándoin |
τῶν ταράνδων tôn tarándōn | ||||||||||
Dative | τῷ ταράνδῳ tôi tarándōi |
τοῖν ταράνδοιν toîn tarándoin |
τοῖς ταράνδοις toîs tarándois | ||||||||||
Accusative | τὸν τάρανδον tòn tárandon |
τὼ ταράνδω tṑ tarándō |
τοὺς ταράνδους toùs tarándous | ||||||||||
Vocative | τάρανδε tárande |
ταράνδω tarándō |
τάρανδοι tárandoi | ||||||||||
Notes: |
|
From Ancient Greek τάρανδος (tárandos).
τάρανδος • (tárandos) m (plural τάρανδοι)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | τάρανδος (tárandos) | τάρανδοι (tárandoi) |
genitive | τάρανδου (tárandou) ταράνδου (tarándou) |
τάρανδων (tárandon) ταράνδων (tarándon) |
accusative | τάρανδο (tárando) | τάρανδους (tárandous) ταράνδους (tarándous) |
vocative | τάρανδε (tárande) | τάρανδοι (tárandoi) |
Second forms are formal.