From τροπαῖος (tropaîos, “of defeat”), from τροπή (tropḗ, “rout, turning of an enemy”).
τρόπαιον • (trópaion) n (genitive τροπαίου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ τρόπαιον tò trópaion |
τὼ τροπαίω tṑ tropaíō |
τᾰ̀ τρόπαιᾰ tà trópaia | ||||||||||
| Genitive | τοῦ τροπαίου toû tropaíou |
τοῖν τροπαίοιν toîn tropaíoin |
τῶν τροπαίων tôn tropaíōn | ||||||||||
| Dative | τῷ τροπαίῳ tôi tropaíōi |
τοῖν τροπαίοιν toîn tropaíoin |
τοῖς τροπαίοις toîs tropaíois | ||||||||||
| Accusative | τὸ τρόπαιον tò trópaion |
τὼ τροπαίω tṑ tropaíō |
τᾰ̀ τρόπαιᾰ tà trópaia | ||||||||||
| Vocative | τρόπαιον trópaion |
τροπαίω tropaíō |
τρόπαιᾰ trópaia | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||