From ψευδο- (pseudo-, “false”) + ἄργυρος (árguros, “silver”).
ψευδᾰ́ργῠρος • (pseudárguros) m (genitive ψευδᾰργῠ́ρου); second declension (Koine)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ ψευδᾰ́ργῠρος ho pseudárguros |
τὼ ψευδᾰργῠ́ρω tṑ pseudargúrō |
οἱ ψευδᾰ́ργῠροι hoi pseudárguroi | ||||||||||
Genitive | τοῦ ψευδᾰργῠ́ρου toû pseudargúrou |
τοῖν ψευδᾰργῠ́ροιν toîn pseudargúroin |
τῶν ψευδᾰργῠ́ρων tôn pseudargúrōn | ||||||||||
Dative | τῷ ψευδᾰργῠ́ρῳ tôi pseudargúrōi |
τοῖν ψευδᾰργῠ́ροιν toîn pseudargúroin |
τοῖς ψευδᾰργῠ́ροις toîs pseudargúrois | ||||||||||
Accusative | τὸν ψευδᾰ́ργῠρον tòn pseudárguron |
τὼ ψευδᾰργῠ́ρω tṑ pseudargúrō |
τοὺς ψευδᾰργῠ́ρους toùs pseudargúrous | ||||||||||
Vocative | ψευδᾰ́ργῠρε pseudárgure |
ψευδᾰργῠ́ρω pseudargúrō |
ψευδᾰ́ργῠροι pseudárguroi | ||||||||||
Notes: |
|
Learned diachronic borrowing from Koine Greek ψευδάργυρος (pseudárguros),[1] based on the identification of the latter as zinc (see Strabo XIII, 1.56, p. 610). Morphologically, ψευδ- (psevd-, “false”) + άργυρος (árgyros, “silver”).
ψευδάργυρος • (psevdárgyros) m (plural ψευδάργυροι)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | ψευδάργυρος (psevdárgyros) | ψευδάργυροι (psevdárgyroi) |
genitive | ψευδάργυρου (psevdárgyrou) ψευδαργύρου (psevdargýrou) |
ψευδάργυρων (psevdárgyron) ψευδαργύρων (psevdargýron) |
accusative | ψευδάργυρο (psevdárgyro) | ψευδάργυρους (psevdárgyrous) ψευδαργύρους (psevdargýrous) |
vocative | ψευδάργυρε (psevdárgyre) | ψευδάργυροι (psevdárgyroi) |
Second forms are formal. Usually in the singular.