Learned borrowing from French psychiatre, from Ancient Greek ψυχ- (psukh-), ψυχή f (psukhḗ, “soul”) + ἰατρός (iatrós, “physician”). By surface analysis, ψυχ- (psych-, “psych-”) + ιατρός (iatrós, “physician”).
ψυχίατρος • (psychíatros) m or f (plural ψυχίατροι)
Masculine:
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | ψυχίατρος (psychíatros) | ψυχίατροι (psychíatroi) |
genitive | ψυχίατρου (psychíatrou) ψυχιάτρου (psychiátrou) |
ψυχίατρων (psychíatron) ψυχιάτρων (psychiátron) |
accusative | ψυχίατρο (psychíatro) | ψυχίατρους (psychíatrous) ψυχιάτρους (psychiátrous) |
vocative | ψυχίατρε (psychíatre) | ψυχίατροι (psychíatroi) |
Second forms are formal. Feminine:
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | ψυχίατρος (psychíatros) | ψυχίατροι (psychíatroi) |
genitive | ψυχιάτρου (psychiátrou) | ψυχιάτρων (psychiátron) |
accusative | ψυχίατρο (psychíatro) | ψυχιάτρους (psychiátrous) |
vocative | ψυχίατρε (psychíatre) | ψυχίατροι (psychíatroi) |