ἀγανακτέω (aganaktéō, “to feel irritated, grieved”) + -σις (-sis)
ᾰ̓γᾰνᾰ́κτησῐς • (ăgănắktēsĭs) f (genitive ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεως); third declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ ᾰ̓γᾰνᾰ́κτησῐς hē ăgănắktēsĭs |
τὼ ᾰ̓γᾰνᾰκτήσει tṑ ăgănăktḗsei |
αἱ ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεις hai ăgănăktḗseis | ||||||||||
| Genitive | τῆς ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεως tês ăgănăktḗseōs |
τοῖν ᾰ̓γᾰνᾰκτησέοιν toîn ăgănăktēséoin |
τῶν ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεων tôn ăgănăktḗseōn | ||||||||||
| Dative | τῇ ᾰ̓γᾰνᾰκτήσει têi ăgănăktḗsei |
τοῖν ᾰ̓γᾰνᾰκτησέοιν toîn ăgănăktēséoin |
ταῖς ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεσῐ / ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεσῐν taîs ăgănăktḗsesĭ(n) | ||||||||||
| Accusative | τὴν ᾰ̓γᾰνᾰ́κτησῐν tḕn ăgănắktēsĭn |
τὼ ᾰ̓γᾰνᾰκτήσει tṑ ăgănăktḗsei |
τᾱ̀ς ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεις tā̀s ăgănăktḗseis | ||||||||||
| Vocative | ᾰ̓γᾰνᾰ́κτησῐ ăgănắktēsĭ |
ᾰ̓γᾰνᾰκτήσει ăgănăktḗsei |
ᾰ̓γᾰνᾰκτήσεις ăgănăktḗseis | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||