From ᾰ̓ντῐ- (anti-, “opposite”) + οἶκος (oîkos, “house”).
ᾰ̓́ντοικος • (ántoikos) m or f (neuter ᾰ̓́ντοικον); second declension
| Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case/Gender | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | ||||||||
| Nominative | ᾰ̓́ντοικος ántoikos |
ᾰ̓́ντοικον ántoikon |
ᾰ̓ντοίκω antoíkō |
ᾰ̓ντοίκω antoíkō |
ᾰ̓́ντοικοι ántoikoi |
ᾰ̓́ντοικᾰ ántoika | ||||||||
| Genitive | ᾰ̓ντοίκου antoíkou |
ᾰ̓ντοίκου antoíkou |
ᾰ̓ντοίκοιν antoíkoin |
ᾰ̓ντοίκοιν antoíkoin |
ᾰ̓ντοίκων antoíkōn |
ᾰ̓ντοίκων antoíkōn | ||||||||
| Dative | ᾰ̓ντοίκῳ antoíkōi |
ᾰ̓ντοίκῳ antoíkōi |
ᾰ̓ντοίκοιν antoíkoin |
ᾰ̓ντοίκοιν antoíkoin |
ᾰ̓ντοίκοις antoíkois |
ᾰ̓ντοίκοις antoíkois | ||||||||
| Accusative | ᾰ̓́ντοικον ántoikon |
ᾰ̓́ντοικον ántoikon |
ᾰ̓ντοίκω antoíkō |
ᾰ̓ντοίκω antoíkō |
ᾰ̓ντοίκους antoíkous |
ᾰ̓́ντοικᾰ ántoika | ||||||||
| Vocative | ᾰ̓́ντοικε ántoike |
ᾰ̓́ντοικον ántoikon |
ᾰ̓ντοίκω antoíkō |
ᾰ̓ντοίκω antoíkō |
ᾰ̓́ντοικοι ántoikoi |
ᾰ̓́ντοικᾰ ántoika | ||||||||
| Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
| ᾰ̓ντοίκως antoíkōs |
ᾰ̓ντοικότερος antoikóteros |
ᾰ̓ντοικότᾰτος antoikótatos | ||||||||||||
| Notes: |
| |||||||||||||