From ἐμέω (eméō, “vomit”).
ἔμετος • (émetos) m (genitive ἐμέτου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ ἔμετος ho émetos |
τὼ ἐμέτω tṑ emétō |
οἱ ἔμετοι hoi émetoi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ἐμέτου toû emétou |
τοῖν ἐμέτοιν toîn emétoin |
τῶν ἐμέτων tôn emétōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ἐμέτῳ tôi emétōi |
τοῖν ἐμέτοιν toîn emétoin |
τοῖς ἐμέτοις toîs emétois | ||||||||||
| Accusative | τὸν ἔμετον tòn émeton |
τὼ ἐμέτω tṑ emétō |
τοὺς ἐμέτους toùs emétous | ||||||||||
| Vocative | ἔμετε émete |
ἐμέτω emétō |
ἔμετοι émetoi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||