From Latin intibus (“endive”), itself probably from a Semitic source.
ἔντῠβον • (éntŭbon) n (genitive ἐντῠ́βου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ ἔντῠβον tò éntŭbon |
τὼ ἐντῠ́βω tṑ entŭ́bō |
τᾰ̀ ἔντῠβᾰ tằ éntŭbă | ||||||||||
Genitive | τοῦ ἐντῠ́βου toû entŭ́bou |
τοῖν ἐντῠ́βοιν toîn entŭ́boin |
τῶν ἐντῠ́βων tôn entŭ́bōn | ||||||||||
Dative | τῷ ἐντῠ́βῳ tôi entŭ́bōi |
τοῖν ἐντῠ́βοιν toîn entŭ́boin |
τοῖς ἐντῠ́βοις toîs entŭ́bois | ||||||||||
Accusative | τὸ ἔντῠβον tò éntŭbon |
τὼ ἐντῠ́βω tṑ entŭ́bō |
τᾰ̀ ἔντῠβᾰ tằ éntŭbă | ||||||||||
Vocative | ἔντῠβον éntŭbon |
ἐντῠ́βω entŭ́bō |
ἔντῠβᾰ éntŭbă | ||||||||||
Notes: |
|