voĉo

Espéranto

Dans d’autres systèmes d’écriture : vocxo, vocho

(Date à préciser) Composé de la racine voĉ (« voix ») et de la finale -o (substantif)^[1].

Cas	Singulier	Pluriel
Nominatif	voĉo \ˈvo.t͡ʃo\	voĉoj \ˈvo.t͡ʃoj\
Accusatif	voĉon \ˈvo.t͡ʃon\	voĉojn \ˈvo.t͡ʃojn\

voĉo \ˈvo.t͡ʃo\

Voix.
- Mi komencis frapadi en la kovrilon de la ĉerko kaj ekkriis per mia tuta forto, sed mia voĉo sonis tiel surde kaj sovaĝe, ke mi mem ektremis de ĝia sono. — (Nikolaï Afrikanovitch Borovko, El la tombo, dans La Esperantisto, 1892, pp.103-108 → lire en ligne)
  Je commençais à frapper sur le couvercle du cercueil et à crier de toutes mes forces, mais ma voix était si sourde et sauvage que je frémis moi-même au son de cette voix.
- Tiam la rozujo skuiĝetis kaj el ĝi eliris voĉo diranta: Ĝardenisto, vi prenos mian floron, nur se vi promesos sendi al mi la virinon, al kiu vi donos ĝin, ĉar mia volo estas, ke ŝi danku al mi. — (Pierre Louÿs, La Rozo Supernatura, 1902 → lire en ligne)
  Alors, le rosier se mit à frémir et il en sortit une voix qui disait : « Jardinier, tu ne prendras ma fleur que si tu me promets de m’envoyer demain celle à qui tu la donneras, car il est de mon gré qu’elle me dise merci. »