çocuk

Ayrıca bakınız: âdem evladı, bebek, çağa

IPA^(anahtar): t͡ʃoˈd͡ʒuc

Heceleme: ço‧cuk

Eski Türkçe

çocuk (belirtme hâli çocuğu, çoğulu çocuklar)

çocuk hakkında Türkçe Vikipedi'de ansiklopedik bilgi bulabilirsiniz.

1. (primatlar) küçük yaştaki kız ya da erkek

   Çocuğun bir sütninesi vardı. - R. H. Karay

2. (aile, primatlar) soy bakımından kız ya da erkek evlat

   Anası olacak bir kadın çocuğu omuzundan yakalamış. - B. R. Eyuboğlu

3. (primatlar) bebeklik ve ergenlik çağları arasındaki kız ya da oğlan, veya kız, uşak

   Çocuk köşeyi dönerken ana arkasından su içmeye gitti. - B. R. Eyuboğlu

4. (primatlar) genç erkek

   "Çok yakışıklı çocuk, değil mi?"

5. büyükler arasında daha az yaşlı olan kişi

   Yüz yaşındaki annesi için 55 yaşındaki oğlu hâlâ bir çocuktu.

6. büyüklere yakışmayacak, daha çok küçüklerin yapabileceği gibi davranan kişi

   Otuz yaşında ama hâlâ çocuk.

7. belli bir işte yeteri kadar tecrübesi ya da kabiliyeti olmayan kişi

   İdareyi Hasan'a nasıl bıraksın? O daha çocuk!

• insan

• (insan yavrusu): çocukcağız, çocukça, çocukçu, çocukken, çocukla, çocuklu, çocukluk, çocuksa, çocuksu, çocuksuz

• çoğalmak, çoğul, kayınço

• Türk Dil Kurumuna göre "çocuk" maddesi

• Abdal düğünden, çocuk oyundan usanmaz
• Aç aman bilmez, çocuk zaman bilmez
• Adam olacak çocuk bokundan belli olur
• Alçak at binmeye kolay, öksüz çocuk dövmeye kolay
• Çocuğa iş buyuran, ardınca kendi gider
• Çocuğun yediği helal, giydiği haram
• Çocuk düşe kalka büyür
• Çocuk seversen beşikte, koca seversen döşekte
• Öksüz çocuk göbeğini kendisi keser