From Common Turkic *ögsiz
öksüz (definite accusative öksüzü, plural öksüzlər)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | öksüz |
öksüzlər |
definite accusative | öksüzü |
öksüzləri |
dative | öksüzə |
öksüzlərə |
locative | öksüzdə |
öksüzlərdə |
ablative | öksüzdən |
öksüzlərdən |
definite genitive | öksüzün |
öksüzlərin |
Inherited from Common Turkic *ögsiz
öksüz
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | öksüz | öksüzler |
genitive | öksüzniñ | öksüzlerniñ |
dative | öksüzge | öksüzlerge |
accusative | öksüzni | öksüzlerni |
locative | öksüzde | öksüzlerde |
ablative | öksüzden | öksüzlerden |
From Ottoman Turkish اوكسز (öksüz, “orphan”), from Proto-Turkic *ögsiŕ (“1. orphan, motherless child 2. mindless, dumb”). Originally a compound equivalent to ök (breast, chest, mother by metonymy) + -süz (“without, -less”) but ök has become obsolete in isolation. Cognate with Kumyk оьксюз (öksüz).
öksüz
|