From Ταρσός (Tarsós, “Tarsus”) + -εύς (-eús, demonymic suffix).
Ταρσεύς • (Tarseús) m (genitive Ταρσέως); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ Ταρσεύς ho Tarseús |
τὼ Ταρσῆ tṑ Tarsê |
οἱ Ταρσῆς / Ταρσεῖς hoi Tarsês / Tarseîs | ||||||||||
Genitive | τοῦ Ταρσέως toû Tarséōs |
τοῖν Ταρσέοιν toîn Tarséoin |
τῶν Ταρσέων tôn Tarséōn | ||||||||||
Dative | τῷ Ταρσεῖ tôi Tarseî |
τοῖν Ταρσέοιν toîn Tarséoin |
τοῖς Ταρσεῦσῐ / Ταρσεῦσῐν toîs Tarseûsi(n) | ||||||||||
Accusative | τὸν Ταρσέᾱ tòn Tarséā |
τὼ Ταρσῆ tṑ Tarsê |
τοὺς Ταρσέᾱς toùs Tarséās | ||||||||||
Vocative | Ταρσεῦ Tarseû |
Ταρσῆ Tarsê |
Ταρσῆς / Ταρσεῖς Tarsês / Tarseîs | ||||||||||
Notes: |
|