Learned borrowing from Ancient Greek ἔντιμος (éntimos, “honoured”) with semantic loan from French honnête and honorable.[1]
έντιμος • (éntimos) m (feminine έντιμη, neuter έντιμο)
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | έντιμος (éntimos) | έντιμη (éntimi) | έντιμο (éntimo) | έντιμοι (éntimoi) | έντιμες (éntimes) | έντιμα (éntima) | |
| genitive | έντιμου (éntimou) | έντιμης (éntimis) | έντιμου (éntimou) | έντιμων (éntimon) | έντιμων (éntimon) | έντιμων (éntimon) | |
| accusative | έντιμο (éntimo) | έντιμη (éntimi) | έντιμο (éntimo) | έντιμους (éntimous) | έντιμες (éntimes) | έντιμα (éntima) | |
| vocative | έντιμε (éntime) | έντιμη (éntimi) | έντιμο (éntimo) | έντιμοι (éntimoi) | έντιμες (éntimes) | έντιμα (éntima) | |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο έντιμος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο έντιμος, etc.)
Derivations: relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο εντιμότερος", etc)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||