From Ancient Greek ἀθάνατος (athánatos, “immortal”).
αθάνατος • (athánatos) m (feminine αθάνατη, neuter αθάνατο)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | αθάνατος (athánatos) | αθάνατη (athánati) | αθάνατο (athánato) | αθάνατοι (athánatoi) | αθάνατες (athánates) | αθάνατα (athánata) | |
genitive | αθάνατου (athánatou) | αθάνατης (athánatis) | αθάνατου (athánatou) | αθάνατων (athánaton) | αθάνατων (athánaton) | αθάνατων (athánaton) | |
accusative | αθάνατο (athánato) | αθάνατη (athánati) | αθάνατο (athánato) | αθάνατους (athánatous) | αθάνατες (athánates) | αθάνατα (athánata) | |
vocative | αθάνατε (athánate) | αθάνατη (athánati) | αθάνατο (athánato) | αθάνατοι (athánatoi) | αθάνατες (athánates) | αθάνατα (athánata) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο αθάνατος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο αθάνατος, etc.)
αθάνατος • (athánatos) m (plural αθάνατοι)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | αθάνατος (athánatos) | αθάνατοι (athánatoi) |
genitive | αθανάτου (athanátou) | αθανάτων (athanáton) |
accusative | αθάνατο (athánato) | αθανάτους (athanátous) |
vocative | αθάνατε (athánate) | αθάνατοι (athánatoi) |