Learnedly from α- (a-) + συνεπής (synepís), a calque of French inconséquent.[1]
ασυνεπής • (asynepís) m (feminine ασυνεπής, neuter ασυνεπές)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | ασυνεπής (asynepís) | ασυνεπής (asynepís) | ασυνεπές (asynepés) | ασυνεπείς (asynepeís) | ασυνεπείς (asynepeís) | ασυνεπή (asynepí) | |
genitive | ασυνεπούς (asynepoús) ασυνεπή (asynepí) |
ασυνεπούς (asynepoús) | ασυνεπούς (asynepoús) | ασυνεπών (asynepón) | ασυνεπών (asynepón) | ασυνεπών (asynepón) | |
accusative | ασυνεπή (asynepí) | ασυνεπή (asynepí) | ασυνεπές (asynepés) | ασυνεπείς (asynepeís) | ασυνεπείς (asynepeís) | ασυνεπή (asynepí) | |
vocative | ασυνεπή (asynepí) ασυνεπής (asynepís) |
ασυνεπής (asynepís) | ασυνεπές (asynepés) | ασυνεπείς (asynepeís) | ασυνεπείς (asynepeís) | ασυνεπή (asynepí) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ασυνεπής, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ασυνεπής, etc.)