First attested around 1871. From συνέπεια (synépeia) + -ής (-ís), calque of French conséquent.[1]
συνεπής • (synepís) m (feminine συνεπής, neuter συνεπές)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | συνεπής (synepís) | συνεπής (synepís) | συνεπές (synepés) | συνεπείς (synepeís) | συνεπείς (synepeís) | συνεπή (synepí) | |
genitive | συνεπούς (synepoús) συνεπή (synepí) |
συνεπούς (synepoús) | συνεπούς (synepoús) | συνεπών (synepón) | συνεπών (synepón) | συνεπών (synepón) | |
accusative | συνεπή (synepí) | συνεπή (synepí) | συνεπές (synepés) | συνεπείς (synepeís) | συνεπείς (synepeís) | συνεπή (synepí) | |
vocative | συνεπή (synepí) συνεπής (synepís) |
συνεπής (synepís) | συνεπές (synepés) | συνεπείς (synepeís) | συνεπείς (synepeís) | συνεπή (synepí) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο συνεπής, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο συνεπής, etc.)
Derivations: relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο συνεπέστερος", etc)
|