From βοῦς (boûs, “ox”) + γλῶσσα (glôssa, “tongue”).
βούγλωσσον • (boúglōsson) n (genitive βουγλώσσου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ βούγλωσσον tò boúglōsson |
τὼ βουγλώσσω tṑ bouglṓssō |
τᾰ̀ βούγλωσσᾰ tà boúglōssa | ||||||||||
| Genitive | τοῦ βουγλώσσου toû bouglṓssou |
τοῖν βουγλώσσοιν toîn bouglṓssoin |
τῶν βουγλώσσων tôn bouglṓssōn | ||||||||||
| Dative | τῷ βουγλώσσῳ tôi bouglṓssōi |
τοῖν βουγλώσσοιν toîn bouglṓssoin |
τοῖς βουγλώσσοις toîs bouglṓssois | ||||||||||
| Accusative | τὸ βούγλωσσον tò boúglōsson |
τὼ βουγλώσσω tṑ bouglṓssō |
τᾰ̀ βούγλωσσᾰ tà boúglōssa | ||||||||||
| Vocative | βούγλωσσον boúglōsson |
βουγλώσσω bouglṓssō |
βούγλωσσᾰ boúglōssa | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||