δαινύμενος • (dainúmenos) m (feminine δαινῠμένη, neuter δαινύμενον); first/second declension
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |||||
Nominative | δαινῠ́μενος dainúmenos |
δαινῠμένη dainuménē |
δαινῠ́μενον dainúmenon |
δαινῠμένω dainuménō |
δαινῠμένᾱ dainuménā |
δαινῠμένω dainuménō |
δαινῠ́μενοι dainúmenoi |
δαινῠ́μεναι dainúmenai |
δαινῠ́μενᾰ dainúmena | |||||
Genitive | δαινῠμένου dainuménou |
δαινῠμένης dainuménēs |
δαινῠμένου dainuménou |
δαινῠμένοιν dainuménoin |
δαινῠμέναιν dainuménain |
δαινῠμένοιν dainuménoin |
δαινῠμένων dainuménōn |
δαινῠμένων dainuménōn |
δαινῠμένων dainuménōn | |||||
Dative | δαινῠμένῳ dainuménōi |
δαινῠμένῃ dainuménēi |
δαινῠμένῳ dainuménōi |
δαινῠμένοιν dainuménoin |
δαινῠμέναιν dainuménain |
δαινῠμένοιν dainuménoin |
δαινῠμένοις dainuménois |
δαινῠμέναις dainuménais |
δαινῠμένοις dainuménois | |||||
Accusative | δαινῠ́μενον dainúmenon |
δαινῠμένην dainuménēn |
δαινῠ́μενον dainúmenon |
δαινῠμένω dainuménō |
δαινῠμένᾱ dainuménā |
δαινῠμένω dainuménō |
δαινῠμένους dainuménous |
δαινῠμένᾱς dainuménās |
δαινῠ́μενᾰ dainúmena | |||||
Vocative | δαινῠ́μενε dainúmene |
δαινῠμένη dainuménē |
δαινῠ́μενον dainúmenon |
δαινῠμένω dainuménō |
δαινῠμένᾱ dainuménā |
δαινῠμένω dainuménō |
δαινῠ́μενοι dainúmenoi |
δαινῠ́μεναι dainúmenai |
δαινῠ́μενᾰ dainúmena | |||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
δαινῠμένως dainuménōs |
δαινῠμενώτερος dainumenṓteros |
δαινῠμενώτᾰτος dainumenṓtatos | ||||||||||||
Notes: |
|