διακοιρανέων

Ancient Greek

Alternative forms

δῐὰ κοιρᾰνέων (dià koiranéōn)

Etymology

From *δῐᾰκοιρᾰνέω (*diakoiranéō, “to be lord or master over; rule over”), from διά (diá, “over”) +‎ κοιρᾰνέω (koiranéō, “be lord or master”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.ky.raˈne.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.ci.raˈne.on/

Participle

δῐᾰκοιρᾰνέων • (diakoiranéōn) m (feminine δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ, neuter δῐᾰκοιρᾰ́νεον); first/third declension

present active participle of *δῐᾰκοιρᾰνέω (*diakoiranéō)
commanding over, ruling over
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 4.230:
  ὁππότε κέν μιν γυῖα λάβῃ κάματος, πολέας διὰ κοιρανέοντα
  hoppóte kén min guîa lábēi kámatos, poléas dià koiranéonta

Inflection

First and third declension of δῐᾰκοιρᾰνέων; δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ; δῐᾰκοιρᾰνέον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δῐᾰκοιρᾰνέων diakoiranéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ diakoiranéousa	δῐᾰκοιρᾰνέον diakoiranéon	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ diakoiraneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνέοντες diakoiranéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι diakoiranéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta
Genitive	δῐᾰκοιρᾰνέοντος diakoiranéontos	δῐᾰκοιρᾰνεούσης diakoiraneoúsēs	δῐᾰκοιρᾰνέοντος diakoiranéontos	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν diakoiraneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεόντων diakoiraneóntōn	δῐᾰκοιρᾰνεουσῶν diakoiraneousôn	δῐᾰκοιρᾰνεόντων diakoiraneóntōn
Dative	δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ diakoiranéonti	δῐᾰκοιρᾰνεούσῃ diakoiraneoúsēi	δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ diakoiranéonti	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν diakoiraneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν diakoiraneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν diakoiranéousi(n)	δῐᾰκοιρᾰνεούσαις diakoiraneoúsais	δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν diakoiranéousi(n)
Accusative	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰν diakoiranéousan	δῐᾰκοιρᾰνέον diakoiranéon	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ diakoiraneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰς diakoiranéontas	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱς diakoiraneoúsās	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta
Vocative	δῐᾰκοιρᾰνέων diakoiranéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ diakoiranéousa	δῐᾰκοιρᾰνέον diakoiranéon	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ diakoiraneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε diakoiranéonte	δῐᾰκοιρᾰνέοντες diakoiranéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι diakoiranéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ diakoiranéonta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δῐᾰκοιρᾰνεόντως diakoiraneóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

“διακοιρανέων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

διακοιρανέων

Contents