From διοικέω (dioikéō) + -σῐς (-sis), from δια- (dia-) + οἶκος (oîkos, “house”).
δῐοίκησῐς • (dioíkēsis) f (genitive δῐοικήσεως); third declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ δῐοίκησῐς hē dioíkēsis |
τὼ δῐοικήσει tṑ dioikḗsei |
αἱ δῐοικήσεις hai dioikḗseis | ||||||||||
Genitive | τῆς δῐοικήσεως tês dioikḗseōs |
τοῖν δῐοικησέοιν toîn dioikēséoin |
τῶν δῐοικήσεων tôn dioikḗseōn | ||||||||||
Dative | τῇ δῐοικήσει têi dioikḗsei |
τοῖν δῐοικησέοιν toîn dioikēséoin |
ταῖς δῐοικήσεσῐ / δῐοικήσεσῐν taîs dioikḗsesi(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν δῐοίκησῐν tḕn dioíkēsin |
τὼ δῐοικήσει tṑ dioikḗsei |
τᾱ̀ς δῐοικήσεις tā̀s dioikḗseis | ||||||||||
Vocative | δῐοίκησῐ dioíkēsi |
δῐοικήσει dioikḗsei |
δῐοικήσεις dioikḗseis | ||||||||||
Notes: |
|