From Ancient Greek διστακτικός (distaktikós), from διστάζω (distázō).
διστακτικός • (distaktikós) m (feminine διστακτική, neuter διστακτικό)
| number case \ gender |
singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | |
| nominative | διστακτικός • | διστακτική • | διστακτικό • | διστακτικοί • | διστακτικές • | διστακτικά • |
| genitive | διστακτικού • | διστακτικής • | διστακτικού • | διστακτικών • | διστακτικών • | διστακτικών • |
| accusative | διστακτικό • | διστακτική • | διστακτικό • | διστακτικούς • | διστακτικές • | διστακτικά • |
| vocative | διστακτικέ • | διστακτική • | διστακτικό • | διστακτικοί • | διστακτικές • | διστακτικά • |
| derivations | Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο διστακτικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο διστακτικός, etc.) | |||||