From κατοικέω (katoikéō, “to inhabit, colonize”) + -τής (-tḗs, “A suffix appended to verbs to form agent nouns”)
κατοικητής • (katoikētḗs) m (genitive κατοικητοῦ); second declension (Byzantine)
| Case / # | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | ὁ κατοικητής ho katoikētḗs |
οἱ κατοικηταί hoi katoikētaí |
| Genitive | τοῦ κατοικητοῦ toû katoikētoû |
τῶν κατοικητῶν tôn katoikētôn |
| Dative | τῷ κατοικητῇ tôi katoikētêi |
τοῖς κατοικηταῖς toîs katoikētaîs |
| Accusative | τὸν κατοικητήν tòn katoikētḗn |
τοὺς κατοικητᾱ́ς toùs katoikētā́s |
| Vocative | κατοικητᾰ́ katoikētá |
κατοικηταί katoikētaí |