From κατοικέω (katoikéō, “inhabit, dwell, colonize”) + -τής (-tḗs, “Suffix appended to verbs to form agent nouns”)
κᾰτοικιστής • (katoikistḗs) m (genitive κᾰτοικιστοῦ); first declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ κᾰτοικῐστής ho katoikistḗs |
τὼ κᾰτοικῐστᾱ́ tṑ katoikistā́ |
οἱ κᾰτοικῐσταί hoi katoikistaí | ||||||||||
| Genitive | τοῦ κᾰτοικῐστοῦ toû katoikistoû |
τοῖν κᾰτοικῐσταῖν toîn katoikistaîn |
τῶν κᾰτοικῐστῶν tôn katoikistôn | ||||||||||
| Dative | τῷ κᾰτοικῐστῇ tôi katoikistêi |
τοῖν κᾰτοικῐσταῖν toîn katoikistaîn |
τοῖς κᾰτοικῐσταῖς toîs katoikistaîs | ||||||||||
| Accusative | τὸν κᾰτοικῐστήν tòn katoikistḗn |
τὼ κᾰτοικῐστᾱ́ tṑ katoikistā́ |
τοὺς κᾰτοικῐστᾱ́ς toùs katoikistā́s | ||||||||||
| Vocative | κᾰτοικῐστᾰ́ katoikistá |
κᾰτοικῐστᾱ́ katoikistā́ |
κᾰτοικῐσταί katoikistaí | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||