From κοινός (“common”) + λεκτός (“capable of being spoken”). See Koine Greek κοινολεκτέω / κοινολεκτῶ (“use the language of common life”).
κοινόλεκτος • (koinólektos) m or f (neuter κοινόλεκτον); second declension (Koine)
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | ||||||||
Nominative | κοινόλεκτος koinólektos |
κοινόλεκτον koinólekton |
κοινολέκτω koinoléktō |
κοινολέκτω koinoléktō |
κοινόλεκτοι koinólektoi |
κοινόλεκτᾰ koinólekta | ||||||||
Genitive | κοινολέκτου koinoléktou |
κοινολέκτου koinoléktou |
κοινολέκτοιν koinoléktoin |
κοινολέκτοιν koinoléktoin |
κοινολέκτων koinoléktōn |
κοινολέκτων koinoléktōn | ||||||||
Dative | κοινολέκτῳ koinoléktōi |
κοινολέκτῳ koinoléktōi |
κοινολέκτοιν koinoléktoin |
κοινολέκτοιν koinoléktoin |
κοινολέκτοις koinoléktois |
κοινολέκτοις koinoléktois | ||||||||
Accusative | κοινόλεκτον koinólekton |
κοινόλεκτον koinólekton |
κοινολέκτω koinoléktō |
κοινολέκτω koinoléktō |
κοινολέκτους koinoléktous |
κοινόλεκτᾰ koinólekta | ||||||||
Vocative | κοινόλεκτε koinólekte |
κοινόλεκτον koinólekton |
κοινολέκτω koinoléktō |
κοινολέκτω koinoléktō |
κοινόλεκτοι koinólektoi |
κοινόλεκτᾰ koinólekta | ||||||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
κοινολέκτως koinoléktōs |
— | — | ||||||||||||
Notes: |
|
From the Hellenistic adjective of Koine Greek κοινόλεκτος (koinólektos, “in the language of common life”).[1]
κοινόλεκτος • (koinólektos) f (plural κοινόλεκτοι)
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | κοινόλεκτος (koinólektos) | κοινόλεκτοι (koinólektoi) |
genitive | κοινολέκτου (koinoléktou) | κοινολέκτων (koinolékton) |
accusative | κοινόλεκτο (koinólekto) | κοινολέκτους (koinoléktous) |
vocative | κοινόλεκτε (koinólekte) κοινόλεκτο (koinólekto) |
κοινόλεκτοι (koinólektoi) |