From ναῦς (naûs, “ship”) + σταθμός (stathmós, “standing-place”).
ναύσταθμον • (naústathmon) n (genitive ναυστάθμου); second declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ ναύσταθμον tò naústathmon |
τὼ ναυστάθμω tṑ naustáthmō |
τᾰ̀ ναύσταθμᾰ tà naústathma | ||||||||||
Genitive | τοῦ ναυστάθμου toû naustáthmou |
τοῖν ναυστάθμοιν toîn naustáthmoin |
τῶν ναυστάθμων tôn naustáthmōn | ||||||||||
Dative | τῷ ναυστάθμῳ tôi naustáthmōi |
τοῖν ναυστάθμοιν toîn naustáthmoin |
τοῖς ναυστάθμοις toîs naustáthmois | ||||||||||
Accusative | τὸ ναύσταθμον tò naústathmon |
τὼ ναυστάθμω tṑ naustáthmō |
τᾰ̀ ναύσταθμᾰ tà naústathma | ||||||||||
Vocative | ναύσταθμον naústathmon |
ναυστάθμω naustáthmō |
ναύσταθμᾰ naústathma | ||||||||||
Notes: |
|