νεκρομαντεία

Ancient Greek

From νεκρός (nekrós, “corpse”) +‎ μαντεία (manteía, “divination”).

νεκρομᾰντείᾱ • (nekromanteíā) f (genitive νεκρομᾰντείᾱς); first declension

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ νεκρομᾰντείᾱ hē nekromanteíā	τὼ νεκρομᾰντείᾱ tṑ nekromanteíā	αἱ νεκρομᾰντεῖαι hai nekromanteîai
Genitive	τῆς νεκρομᾰντείᾱς tês nekromanteíās	τοῖν νεκρομᾰντείαιν toîn nekromanteíain	τῶν νεκρομᾰντειῶν tôn nekromanteiôn
Dative	τῇ νεκρομᾰντείᾳ têi nekromanteíāi	τοῖν νεκρομᾰντείαιν toîn nekromanteíain	ταῖς νεκρομᾰντείαις taîs nekromanteíais
Accusative	τὴν νεκρομᾰντείᾱν tḕn nekromanteíān	τὼ νεκρομᾰντείᾱ tṑ nekromanteíā	τᾱ̀ς νεκρομᾰντείᾱς tā̀s nekromanteíās
Vocative	νεκρομᾰντείᾱ nekromanteíā	νεκρομᾰντείᾱ nekromanteíā	νεκρομᾰντεῖαι nekromanteîai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Learnedly, from Hellenistic Koine Greek νεκρομαντεία.^[1] By surface analysis, νεκρο- (nekro-, “necro-, dead”) +‎ -μαντεία (-manteía, “-mancy, divination”)

νεκρομαντεία • (nekromanteía) f (plural νεκρομαντείες)

Declension of νεκρομαντεία

^ νεκρομαντεία, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής , Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language