νεκρομαντεία

Ancient Greek

From νεκρός (nekrós, “corpse”) +‎ μαντεία (manteía, “divination”).

νεκρομᾰντείᾱ • (nekromănteíā) f (genitive νεκρομᾰντείᾱς); first declension

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ νεκρομᾰντείᾱ hē nekromănteíā	τὼ νεκρομᾰντείᾱ tṑ nekromănteíā	αἱ νεκρομᾰντεῖαι hai nekromănteîai
Genitive	τῆς νεκρομᾰντείᾱς tês nekromănteíās	τοῖν νεκρομᾰντείαιν toîn nekromănteíain	τῶν νεκρομᾰντειῶν tôn nekromănteiôn
Dative	τῇ νεκρομᾰντείᾳ têi nekromănteíāi	τοῖν νεκρομᾰντείαιν toîn nekromănteíain	ταῖς νεκρομᾰντείαις taîs nekromănteíais
Accusative	τὴν νεκρομᾰντείᾱν tḕn nekromănteíān	τὼ νεκρομᾰντείᾱ tṑ nekromănteíā	τᾱ̀ς νεκρομᾰντείᾱς tā̀s nekromănteíās
Vocative	νεκρομᾰντείᾱ nekromănteíā	νεκρομᾰντείᾱ nekromănteíā	νεκρομᾰντεῖαι nekromănteîai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Learnedly, from Hellenistic Koine Greek νεκρομαντεία.^[1] By surface analysis, νεκρο- (nekro-, “necro-, dead”) +‎ -μαντεία (-manteía, “-mancy, divination”)

νεκρομαντεία • (nekromanteía) f (plural νεκρομαντείες)

Declension of **νεκρομαντεία**
	singular	plural
nominative	νεκρομαντεία (nekromanteía)	νεκρομαντείες (nekromanteíes)
genitive	νεκρομαντείας (nekromanteías)	νεκρομαντειών (nekromanteión)
accusative	νεκρομαντεία (nekromanteía)	νεκρομαντείες (nekromanteíes)
vocative	νεκρομαντεία (nekromanteía)	νεκρομαντείες (nekromanteíes)

^ νεκρομαντεία, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής , Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language