Learned borrowing from Ancient Greek νοήμων (noḗmōn).[1]
νοήμων • (noḯmon) m (feminine νοήμων, neuter νοήμον) (learned)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | νοήμων (noḯmon) | νοήμων (noḯmon) | νοήμον (noḯmon) | νοήμονες (noḯmones) | νοήμονες (noḯmones) | νοήμονα (noḯmona) | |
genitive | νοήμονος (noḯmonos) | νοήμονος (noḯmonos) | νοήμονος (noḯmonos) | νοημόνων (noïmónon) | νοημόνων (noïmónon) | νοημόνων (noïmónon) | |
accusative | νοήμονα (noḯmona) | νοήμονα (noḯmona) | νοήμον (noḯmon) | νοήμονες (noḯmones) | νοήμονες (noḯmones) | νοήμονα (noḯmona) | |
vocative | νοήμων (noḯmon) νοήμονα (noḯmona) |
νοήμων (noḯmon) | νοήμον (noḯmon) | νοήμονες (noḯmones) | νοήμονες (noḯmones) | νοήμονα (noḯmona) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο νοήμων, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο νοήμων, etc.)