πᾰράπλους • (paráplous) m (genitive πᾰράπλου); second declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ πᾰράπλους ho paráplous |
τὼ πᾰράπλω tṑ paráplō |
οἱ πᾰράπλοι hoi paráploi | ||||||||||
| Genitive | τοῦ πᾰράπλου toû paráplou |
τοῖν πᾰράπλοιν toîn paráploin |
τῶν πᾰράπλων tôn paráplōn | ||||||||||
| Dative | τῷ πᾰράπλῳ tôi paráplōi |
τοῖν πᾰράπλοιν toîn paráploin |
τοῖς πᾰράπλοις toîs paráplois | ||||||||||
| Accusative | τὸν πᾰράπλουν tòn paráploun |
τὼ πᾰράπλω tṑ paráplō |
τοὺς πᾰράπλους toùs paráplous | ||||||||||
| Vocative | πᾰράπλου paráplou |
πᾰράπλω paráplō |
πᾰράπλοι paráploi | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||