From παραφωνία (parafonía).
παράφωνος • (paráfonos) m (feminine παράφωνη, neuter παράφωνο)
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
nominative | παράφωνος (paráfonos) | παράφωνη (paráfoni) | παράφωνο (paráfono) | παράφωνοι (paráfonoi) | παράφωνες (paráfones) | παράφωνα (paráfona) | |
genitive | παράφωνου (paráfonou) | παράφωνης (paráfonis) | παράφωνου (paráfonou) | παράφωνων (paráfonon) | παράφωνων (paráfonon) | παράφωνων (paráfonon) | |
accusative | παράφωνο (paráfono) | παράφωνη (paráfoni) | παράφωνο (paráfono) | παράφωνους (paráfonous) | παράφωνες (paráfones) | παράφωνα (paráfona) | |
vocative | παράφωνε (paráfone) | παράφωνη (paráfoni) | παράφωνο (paráfono) | παράφωνοι (paráfonoi) | παράφωνες (paráfones) | παράφωνα (paráfona) |
Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο παράφωνος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο παράφωνος, etc.)